7 maja w 24 lokalizacjach na świecie, dokładnie o tej samej porze, wystartował niezwykły wyścig Wings For Life World Run!
WFL to jedyny bieg, w którym meta, czyli samochód pościgowy, goni zawodników. Bieg odbywa się w 24 miejscach na świecie i rozpoczyna dokładnie o tej samej godzinie. W Polsce była to 13:00, w Chile 8:00, a w Australii 21:00. Spośród wszystkich biegaczy wyłaniani są krajowi i światowi zwycięzcy – kobieta i mężczyzna, którym udało się najdłużej uciekać przed goniącą ich metą. Nikt nie ma szans, by nie dobiec do mety, bo to ona dogania zawodników, także nieukończenie jest niemożliwe (chyba że ktoś ucieknie w bok…). Zawody sponsoruje i organizuje Redbull wraz z innymi partnerami. Bieg skierowany jest do wszystkich, którzy chcą wspomóc badania nad przerwanym rdzeniem kręgowym (przeznaczone jest na to 100% opłaty startowej). Czyli:
- wspaniały cel -Ty możesz biec! Ciesz się z tego, bo przecież uwielbiasz biegać! Ale są tacy, którzy nie mogą, lecz jest nadzieja! Pomóżmy!
- bardzo emocjonująca formuła - W czasach, gdy popularność lekkiej atletyki spada, gdy bieganie długodystansowe wydaje się nudnym sportem "do oglądania", nagle okazuje się, że jest sposób na to, by zatrzymać widzów przed odbiornikami. I to przez prawie 6 godzin!
Tyle tytułem wstępu.
Przechodzę do subiektywnej relacji.
Ja i Wings For Life.
Po raz pierwszy w WFL wystartowałam dwa lata temu w Poznaniu (była to druga edycja tego biegu). Zgłosiłam się dosłownie na ostatnią chwilę, 40 minut przed zamknięciem zapisów! Nie znaczy to, że nie planowałam udziału, ale po kontuzji ścięgna Achillesa nie do końca byłam pewna, czy to już czas na długie dystanse. Mimo to (i mimo innych przeciwności – żołądek mnie nie oszczędzał) udało mi się ukończyć bieg na pierwszym miejscu w Polsce, 32. na świecie. Wiedziałam, że za rok będę chciała pobiec dalej i szybciej. Na miejsce startu wybrałam Australię, gdzie meta dogoniła mnie po 55 km (zatem przebiegłam 13 km więcej niż rok wcześniej!), byłam 8. na świecie.
Planując 2017 rok i starty docelowe chciałam wszystko postawić na WFL. Wreszcie wygrać tą imprezę, udowodnić, że ultramaratony to moja specjalność. Że mogę biegać długo i całkiem szybko! Bardzo tego chciałam! Założyłam, że 70km jest do osiągnięcia (oczywiście nikt nie brał mnie na poważnie, poza moim trenerem, który jednak zaznaczał, że tempo 4,0 i 65km na pewno wystarczą do zwycięstwa).
W styczniu nie wiedziałam, czy zdążę przygotować formę na kwietniowy maraton, ale byłam pewna, że na 7 maja się wyrobię. Po 2 miesiącach bez biegania (listopad-grudzień) nie czułam się komfortowo. Ale forma rosła bardzo szybko. Dlatego zapadła decyzja o starcie w Mistrzostwach Polski w Maratonie, a potem w Orlen Warsaw Marthon. Mało kto wierzył, że mi się uda, ale jak człowiek jest w formie to czuje moc. Gdy znasz już swoje ciało, zaczynasz lepiej oceniać jego reakcje. Mistrzostwa Polski wygrałam, a na Orlenie nabiegałam 2:38:51, co jest moją aktualną życiówką maratońską.
Na WFL wybrałam Chile. Dlaczego? Bo nie było Peru wśród miast do wyboru. A że Chile graniczy z Peru... Sprawdziłam, że temperatura powinna być w miarę przyzwoita (średnio o 8 rano, czyli podczas startu 14 stopni, w miarę upływu dnia do 20). Nieźle. Wiadomo, że na Antarktydzie byłoby lepiej,
ale... 😉
Polecieliśmy z mężem tydzień wcześniej. Dzieci zostały pod opieką babci, a my po 30 godzinach lotu dotarliśmy do Antofagasty. To było miejsce nad oceanem najbliżej pustyni Atacama. Chciałam dwa dni odpocząć i ruszać na podbój Chile!
O Chile będzie w kolejnym odcinku... Mam tyle do opowiedzenia... Teraz ma być o biegu 🙂
Santiago De Chile - to w stolicy startuje WFL. Do końca nie moglam znaleźć informacji o trasie, dowiedziałam się jednynie, że została zmieniona w stosunku do zeszłego roku (po biegu, zupełnie przypadkiem, ujawniono mi, że trasę zmieniono tak, by po 80km było z górki, żeby mógł paść światowy rekord...). Rekord padł 😉 ale nie u mężczyzn, ale w przyszłym roku, kto wie? Może po moim tekście ktoś się skusi;)
W Santiago chcieliśmy spędzić jak najmniej czasu, co okazało się świetną decyzją. Nie jest to piękne miasto! Jest tłoczne, bardzo gwarne, dość brudne. Są oczywiście perełki, ale ogólnie klimatem przypomina europejskie miasta sprzed 30–40 lat. Raczej smutno, dość niebezpiecznie (poza centrum), ulice pełne handlarzy, muzyków, bezdomnych… Hotel dostaliśmy w samym sercu miasta. Niestety nie działała klimatyzacja, a przy otwartym oknie nie dało się spać. Chyba takie sytuacje mam już wpisane w DNA, także nie przejęłam się zbytnio. Po prostu się nie wyspałam, nic nowego.
Mam też szczęście 😉 Na dzień przed biegiem przepięknie zepsuła się pogoda! Z 26 stopni i słońca temperatura spadła do 10–14 stopni i spadł deszcz! MNIAM!!! Wraz z obniżeniem temperatury zaczęłam coraz mocniej wierzyć w to, że mam duże szanse, że to tutaj, w Chile, rozegra się walka o zwycięstwo światowe. Do Santiago przyleciało aż siedem zeszłorocznych zwyciężczyń, w tym bardzo mocna Portugalka (3. na świecie w tamtym roku, w kwietniu nabiegała 2:34 w maratonie). Czułam, że to jest moja szansa, że muszę się trzymać Very, a wszystko będzie dobrze.
Poza tym, nie denerwowałam się. Wydaje mi się, że wszytskie nerwy zdążyłam stracić przed Dębnem. Teraz byłam pewna siebie. Miałam poczucie, że nic nie muszę udowadniać, ale chcę!
Start był o 8 rano, także pobudkę zaplanowałam na piątą. Spokojne śniadanie (izotonik z kawałkiem macy). O 6:30 podjechał pod nasz hotel bus. Chilijczycy byli bardzo dumni, że mają tak mocną grupę kobiet, także opiekowali się nami (dla porównania w Australii nikt się nami nie zainteresował), mieliśmy podwózkę, specjalny namiot VIP i możliwość ustawienia się w pierwszej linii (nie tylko do zdjęcia ;). Żeby jeszcze mówili po angielsku 😉 No, ekipa Redbulla mówiła, ale poza tym musiałam ratować się moim nędznym hiszpańskim, który obiecuję dopracować!
Start. Spokojnie. Tajwanka wychodzi na prowadzenie. Biegnie prawie sprintem. Zastanawiam się jak długo da radę. Po 2 kilometrach zwalnia. Ja trzymam się Portugalki. Pierwsze 5 kilometrów to kluczenie po parku, bieg po ciemku, ale szybko nastaje świt. Jest tak cudownie rześko. Chwilowo zaczynam nawet lubić to miasto. Szybko jednak wybiegamy na peryferie. Trasa jest dobrze oznakowana (nie gubię się!). Nie jest jakoś bardzo komfortowo, bo poruszamy się po poboczu, często dołączają psy, które nie są groźne, ale porafią wejść pod nogi. Na niewiele zdaje się przepędzanie ich.
Po kilkunastu minutach zdaję sobie sprawę, że pan, który biegnie z nami (ze mną i Portugalką), to tak naprawdę jej zając. Wygrał w tamtym roku rywalizację mężczyzn w Portugalii, lecz celem tegorocznym było poprowadzenie Very na mistrzostwo świata Wings For Life. Nie było to dla mnie jakoś wielce zaskakujące, nawet pomyślałam, że dzięki temu ja też skorzystam (jego życiówka w maratonie 2:13!). Ale szybko okazało się, że Portugalczycy grają nie fair. Mieli swoich ludzi, którzy podawali im żele i wodę, on jej otwierał to wszystko, podawał. Gdy powiedziałam, że to nie uczciwe i zabronione w regulaminie, udawali, że nie rozumieją. Wkurzyłam się. To ja wszystkie żele targam ze sobą (mam ulubione spodenki z dużą kieszonką, które zmieszczą wszystko ;), ledwo udaje mi się czegokolwiek napić z nieco tylko wypełnionych kubeczków podawanych co 5 km na trasie, a oni dostają pomoc z zewnątrz! Do tego, gdy pojawiły się kamery, on jednak zrozumiał, że gra nieczysto i zaczął zostawać z tyłu, żeby wziąć „prowiant”, po czym ją gonił i „dzielił się z nią”. Wkurzyłam się mocno! Tak... ja się potrafię wkurzyć!
Gdzieś tak na 35-tym kilometrze, bliska wybuchu, rzuciłam im
"i tak tego nie wygracie!" i rozpoczęłam ucieczkę. Czułam się bardzo dobrze, pogoda dopisywała, deszczyk miło chłodził ciało, trasa była prosta i płaska. Szybko zaczęłam zyskiwać przewagę. Kontrolowałam czas, biegłam równo. Dystans maratoński przekroczyłam po 2 godzinach i 45 minutach z hakiem. Było dobrze, a nawet bardzo dobrze. Od 35km aplikowałam sobie po jednym żelu energetycznym (jak już się zacznie z żelami, to niestety trzeba kontynuować), co 5 kilometrów. Piłam tylko wodę. Gdy dotarłam do 55km (taki był mój wynik rok temu) poczułam się jeszcze pewniej. W tym momencie wiedziałam, że w Chile na pewno nie oddam zwycięstwa. Nie miałam jednak pojęcia, że prowadzę na Świecie (ale może to i dobrze, niepewność powodowała, że chciałam przebiec jak najwięcej).
Po 60 kilometrach dogoniłam panów. Dwóch - jeden prowadził bardzo długo, ale zastałam go na poboczu walczącego ze skurczami, drugi chciał wykorzystać niedyspozycję tego pierwszego. Ja nie liczyłam się w tej rozgrywce, ale z satysfakcją wyminęłam obu. Zbliżałam się do 65 kilometra, czyli dystansu, który rok wcześniej pokonała Japonka, dystansu który wielu osobom wydawał się "nie do pobicia". Yoshida Kaori to biegaczka regularnie meldująca się na mecie maratonów poniżej 2,30. A jednak...
Dało się dalej!
I sądzę, że te 70km było w zasięgu. Ale trzeba coś zostawić "na potem";)
Gdy doganiał mnie samochód nie byłam wykończona,czułam, że mogę jeszcze biec. Ale ogromnie ucieszyłam się, że już nie muszę 🙂 Że to już koniec, że wygrałam. Na pewno w Chile. A jak na Świecie? Pytam, ale nikt nie daje mi jednoznacznej odpowiedzi. Dopiero po kilku minutach przewieszają mi szarfę z napisem "GLOBAL WINNER"! Tak, tak, tak! Kolejna zawodniczka przebiegła 6 kilometrów mniej ode mnie (w Mediolanie). Trzecia była Portugalka.
Później okazało się, że tylko 15 panów było szybszych ode mnie, w tym niesamowity Aron, który na wózku inwalidzkim (takim normalnym, nie sportowym!) pokonał 92 kilometry. Gdy kilka dni później oglądałam relację nie mogłam uwierzyć, że on to zrobił. Że pokazał, że niemożliwe nie istnieje. Wśród biegaczy najszybszy był Bartek Olszewski, który wygrał bezpośrednią rywalizację z Włochem Calcaterrą. W Polsce zwyciężył Tomek Walerowicz.
Po biegu polecieliśmy do Peru realizować kolejne marzenia...
PS. Mój mąż też zrobił życiówkę, przebiegł 17km!
PS'. Dzięki Hubert Duklanowski ;D
PS'', Dzięki Magda Sołtys
PS''. Ola, też dzięki 😀
Co mi sprzyjało? (wyjątkowo dużo jak na trasę górską):
Co było przeciwko mnie:
W piątek rano nie dane nam było się wyspać. Już o ósmej musieliśmy być na kontroli antydopingowej. Pojechaliśmy całą drużyną, ale okazało się, że badają tylko najlepszego mężczyznę i najlepszą kobietę z danego zespołu. Badano krew, by założyć paszport biologiczny, a przy okazji sprawdzić stan zdrowia zawdoników. Gdyby komukolwiek wyszła anemia, nie mógłby stanąć na starcie. ITRA zaczęła wprowadzać rygorystyczne zasady związane z ochroną zdrowia zawodników ultra. Najlepsi będą musieli co miesiąc dosyłać aktualne badania (i to jest świetne rozwiązanie!). Zdrowie najważniejsze. W Polsce też powinny być obowiązkowe badania. Wiem, że próby wprowadzenia takich rozwiązań spotykają z niechęcią (szczególnie amatorów), ale to działanie przeciw sobie....
Po kontroli połaziliśmy po miasteczku, ponarzekaliśmy na upał i jakoś doczekaliśmy do ceremonii otwarcia Mistrzostw. Ta miała miejsce w naszej mieścinie (Poppi) na zamku.
Dla mnie to zawsze wielki honor i wyróżnienie, gdy mogą reprezentować Polskę. Chciałabym dać z siebie wszystko...
Na ceremonii przedstawiono wszystkie 37 państw, zaprezentowało się 121 zawodniczek i 170 zawodników. Nowy rekord tych mistrzostw. To pokazuje, że zaczynają być prestiżową imprezą, gdzie pojawia się praktycznie cała czołówka górali. Ma to miejsce dopiero od kiedy ITRA przejęła pieczę nad Trailem i udało się nawiązać współpracę z IAAF.
Nie odbyło się jednak bez wpadek...
Strasznie chciało mi się spać...
Chyba o 10 już drzemałam. Zdążyłam tylko przygotować najważniejsze rzeczy i sen mnie zmógł. Budzik nastawiłam na 5 raną (start przewidziano na 8:00). Nie odczuwałam napięcia. Byłam bardzo spokojna i skoncentrowana. Zjadłam niewielkie śniadanie, cały czas nawadniałam się izotonikami. Dopiero przed samym startem, żołądek zaczął się lekko buntować. Ale sądziłam, że szybko przejdzie. Zakładałam, że pewnie będę musiała zatrzymywać się na trasie, ale miałam to wkalkulowane...
Start...
Jak zwykle na takich imprezach bardzo szybki. Stałam w środku stawki, licząc że nikt mnie nie poturbuje. Zaczęłam spokojnie. Po kilometrze wyprzedziłam Edytę, po dwóch wyprzedzili mnie Kamil i Artur (startowali z ostatniej linii - na końcu weszli do strefy, gdzie sprawdzano sprzęt).
Biegłam żwawo, ale na niskim tętnie. Po kolei wyprzedzałam dziewczyny. Bardzo sapały, dyszały. To było pocieszające. Na pierwszym szczycie byłam trzecia, zaraz za dwoma Francuzkami. Ale wiedziałam, że muszę nadrabiać pod góre to co na pewno starcę w dół. Nie pomyliłam się, bo na pierwszym pomiarze czasu byłam 7-ma. To był 9-ty kilometr. Biegło mi się... przeciętnie. Musiałam zrobić skok w bok, żeby uspokoić brzuch;) i na pewien czas się poprawiło.
Wtedy dogonił mnie Piotrek i prawie do 25-go kilometra biegliśmy razem. Naprawdę liczyłam na wspólny bieg. Niestety... zaraz przed drugim pomiarem czasu byłam zmuszona "uciec do lasu". Benek wpadł na punkt pomiarowy kilkadziesiąt sekund przede mną. Wyprzedziły mnie też dwie zawodniczki. Na puncie spędziłam dość dużo czasu, próbując zastopować żołądek. Niestety skończyło się wymiotami zaraz za strefą. Niestety (!) wzięłam z punktu kilje (świeżutkie, nowiutkie, nigdy nie używane). Nie potrafiłam ich rozłożyć. Gdy to się udało okazało się, że tulko mi przeszkadzają. Ale złożyć ich nie potrafiłam. Jest mi wstyd. Biegłam z kijami w rękach, nie korzystając z nich we właściwy sposób... Włąściwie walcząc z nimi (miałam ochotę wyrzucić je w las!). Ale się nie śmieci...!
Nagle musiałam zatrzymać się na dobre. Zwymiotowałam chyba wszystko co zjadłam od dwóch dni... w pomieszaniu z izotonikiem i żelami nie było to przyjemne. Ledwo zmusiłam się, żeby sunąć dalej. Przestałam liczyć dziewczyny, które mnie wyprzedzały. Marzyłam, żeby dotoczyć się do punktu i zejść. Czułam się odwodniona, a robiło się coraz bardziej gorąco...
Ale na punkcie (36 kilometr) wylałam na siebie wiadro wody, wiadro wypiłam. Usłyszałam wiele motywujących słów, przemyślałam sprawę i zdecydowałam się kontynuować wyścig. Noga za nogą, byle do przodu. Prawie spadłam z urwiska, które było zabezpieczone jedynie przez linę... ale poradziłam sobie. I dotrwałam do 41-szego. A zejść w tym momencie byłoby wstyd. To był drugi (po 25km) punkt, gdzie można było mieć support. Znajome twarze i dobre słowo zrobiły swoje. Zaczynałam odzyskiwać siły.
Na ostatnich 5 kilometrach wyprzedziłam 3 dziewczyny. W głowie szalała mi myśl: "dlaczego? dlaczego? dlaczego? czemu ten wyścig już się kończy?". Dobiegłam na 20-tym miejscu.
Jestem realistką. Po przeanalizowaniu wszystkiego wiem, że mogło być znacznie lepiej, lecz problemy na trasie nie biorą się z nikąd. Może odpoczynek był za krótki, na pewno muszę profesjonalnie zabrać się za dietę (to naprawdę moja pięta achillesowa), na pewno muszę więcej biegać w górach, muszę trenować w cieplejszej aurze. Na pewno nie poddam się. Kocham góry. Uwielbiam wyzwania. Chcę być biegaczką wszechstronną, choć skoncentruję się na maratonie;) ale gór nie odpuszczę. Nie tak zupełnie..., uważam że bardzo pomagają mi potem w bieganiu po płaskim.
Po biegu, razem z całą drużyną, skonsumowaliśmy należne nam piwa;) Czekaliśmy na klasyfikację drużynową. Liczyliśmy na pierwszą ósemkę i rzeczywiście kobietom udało się to zrealizować (7-me miejsce), a panowie byli bardzo blisko (10-ta lokata).
Dziękuję całej drużynie! Wielkie podziękowania dla Przemka i Kamila za support. Bez was...
Gratulację za walkę. I szczególny podziw dla debiutującego Artura Jabłońskiego. Ukłony dla Kamila, który w tamtym roku był 72-gi... Dziewczyny! Zrobiłyście tyle, ile mogłyście! Będzie tylko lepiej! A Piotr - jesteś super, co oczywiście wiesz;) 
doświadczyłam już dawno! To były fantastyczne zawody oraz kolejne doświadczenie. Cenne doświadczenie.
Następnie bez problemów już wygrałam Ultramaraton Karkonoski. Zdecydowałam się też zaatakować uliczną setkę. 100 kilometrów po asfalcie to zupełnie inne bieganie niż to, czego do tej pory zaznałam. Należałoby utrzymywać w miarę stałe tempo przez cały dystans. Mnie udało się to tylko do 7o km. Potem "doczłapałam" do mety, bijąc rekord Polski i osiągając czas 8:01. Wspomnę tylko, że biegłam ze złamanym żebrem - po niefortunnym upadku na 5km (nadziałam się na metalowy pachołek).
W listopadzie leczyłam żebro, a wgrudniu przystąpiłam do mocnego treningu. 470km w miesiącu to mój rekord;) Do tego kilka godzin gimnastyki i spinning).
foto: Paula Nowicka-Matczak
Pogoda przywitała nas przepiękna – słoneczne niebo, cieplutko (w głowie kołatały się pytania, jak cieplutko będzie po trzydziestym kilometrze…). Do Gałkowa dotarłyśmy godzinę przed startem, szybko i sprawnie załatwiłyśmy formalności. Pozostało trochę czasu na krótkie zwiedzanie okolicy, przebiórkę i nawodnienie się. Właściwie nie byłam w żadne specjalny sposób przygotowana do tego biegu – ani psychicznie, ani treningowo, a i kwestia diety pozostawiała wiele do życzenia (3 wieczorne piwa nad jeziorem niekoniecznie świadczą o profesjonalnym podejściu). Oczywiście śniadania nie jadłam, bo wzorem Kenijczyków przed biegiem wolę nie ryzykować. Płynna porcja Vitargo to jednak wystarczająca dawka węglowodanów. Żeli nie zdążyłam kupić. Ale przecież to tylko trening…
Na bieg zjechało się wielu znajomych, przez chwilę miałam wrażenie, że impreza odbywa się w Warszawie… Jeżeli chodzi o konkurencję w kategorii kobiet to założyłam, że wygra Renata Kalińska, a ja spokojnie pobiegnę po srebro. I rzeczywiście zaczęłam wolno – pierwszy kilometr 4,20. Trochę zdziwiłam się, że Renia zaczęła równie wolno, ale wtedy też pomyślałam, że bardzo chciałabym wygrać maraton. Wygrałam już wiele biegów, ale tego maratońskiego brakowało… Miło byłoby wygrać maraton po raz pierwszy… Nawet taki nieduży... przecież od czegoś trzeba zacząć;)
Foto: Wasyl (Grzegorz Grabowski)
Uczciwie muszę przyznać, że żadnego biegu w życiu nie biegło mi się tak FAJNIE. I to słowo „fajnie” – doskonale odnosi się do tego biegu, gdzie nie silono się na atest, na stworzenie mega-super-szybkiej trasy. Trasa była wymagająca - przepięknie i urokliwe ścieżki prowadziły po mazurskich lasach i polach, zbiegi i podbiegi wymagały przygotowania siłowego, a nieustanna zmiana podłoża nie ułatwiała sprawy. Od połowy dystansu (dzięki dla Bartka prowadzącego BBL w Wydminach za towarzystwo) zaczęłam konsekwentne wyprzedzanie kolejnych zawodników. Udało mi się pokonać znanego z Gazety Wyborczej oraz warszawskiego podwórka biegowego Szkieleta, zostawiłam w tyle Bogdana Barewskiego (którego kariera maratońska jest niezwykle barwna i zahacza o wiele biegów „marzeń”).Wyprzedziłam jeszcze kilka osób… A właściwie „wyprzedziliśmy”, bo z Bartkiem dotrwaliśmy do końca.
Czy można przegadać maraton? TAK. Gdy biegnie się w miłym towarzystwie, biegnie się dobrze, a pogoda jest idealna (było gorąco, ale las dawał wytchnienie, a bieg rozpoczął się wcześnie). Sądzę, że Maraton Mazury to jeden z tych biegów, na które popyt będzie rósł. Ileż bowiem można biegać po asfalcie? Tymczasem crossowe trasy są przede wszystkim zdrowsze, ciekawsze, no i dostarczają innych wyzwań niż biegi uliczne. Tu liczy się również przygotowanie siłowe, umiejętność zmiany tempa. Liczy się otaczająca przyroda. Energii dodają wszystkie te bodźce, z którymi w betonowych miastach nie mamy szansy obcować. Chciałoby się napisać – cud natury…
Ten maraton dał mi niesamowitego kopa energetycznego, pozwolił znowu myśleć pozytywnie (nie tylko o bieganiu). Te wszystkie uśmiechnięte twarze, nawet u tych, którym nie do końca udało się pobiec tak, jak chcieli. Niezwykle przyjacielska, piknikowa atmosfera. A że były niedociągnięcia… Prawie zawsze są, a malkontenci znajdą się na pewno, przy okazji każdej imprezy. Ja w każdym bądź razie trzymam kciuki za kolejną edycję. I polecam 
PŁYWANIE
Zgodnie z przewidywaniami pływanie okazało się dramatem…
Zapomniałam okularków, nie włączyłam zegarka. Kilka razy myślałam, że umrę. A ja naprawdę nie pływam źle… tylko pięćdziesiątka na basenie różni się od pokonywania wód otwartych. Każda, nawet najmniejsza falka, wlewa ci się do uszu i nosa, co chwilę ktoś częstuje cię uderzeniem z łokcia lub kolana. Dopiero w połowie dystansu sytuacja stabilizuje się i jest mniej kontaktowo…
Pływanie ukończyłam dokładnie w środku stawki, co uważam za duży sukces! Niestety w triathlonie olimpijskim jest go zdecydowanie za dużo, a to najbardziej premiuje dobrych pływaków.
ROWER
Rower okazał się dla mnie największą niespodzianką. Okazało się, że potrafię jeździć całkiem szybko (nawet na kilkunastoletnim rowerze, o którego dopuszczenie do startu musieliśmy wybłagać sędziów… miał rogi i ogólnie chyba cały był nieregulaminowy… Ale przecież sprzęt to tylko dodatek… przynajmniej na pewnym poziomie). Średnią miałam powyżej 30 km/h, a trasa miała 11 lub 13 agrafek. Od początku do końca prowadziłam sporą grupkę. I nikt nie chciał dać mi zmiany, albo wyprzedzali mnie i zwalniali, bez sensu - faceci(!). Od jednego dowiedziałam się, że strach mnie było wyprzedzać, a szczególnie niebezpiecznie wyglądałam na strefie zmian, gdzie wydawało się, że wykoszę wszystkie drzewa dookoła. Cóż… wypinanie się z pedałów nie jest takie łatwe…
Dołożyłam mojemu mężowi (w co ledwie uwierzył;)
BIEG
Łatwy nie był, ale pierwsze koty za płoty. Moim największym błędem było to, że nie piłam podczas jazdy na rowerze (bo subiektywnie było mi chłodno) i potem cierpiałam odwodnienie do pierwszego punktu z wodą na biegu. Poza tym wyprzedzałam. Jakie to przyjemne:):)
Ostatecznie zajęłam 8 miejsce wśród kobiet, pierwsze z tych nieco starszych (nie wiedziałam, że w tej dyscyplinie tak bardzo liczy się młodość, skrajna młodość).
Co ciekawe, na przydługiej ceremonii prowadzonej przez Cezarego Pazurę (nie wiem jak was, ale mnie ten pan dawno przestał śmieszyć), otrzymałam bon na 200 zł, do wymiany na pieniążki w biurze zawodów. W biurze poinformowali mnie, że jednak pieniądze prześlą na konto, a po miesiącu okazało się, że zmienili zdanie i postanowili nagrodzić tylko 5 zawodniczek. Cóż… pozostawię to bez komentarza, bo raczej takie postępowanie z prawem niewiele ma wspólnego. Szczególnie, że w regulaminie do końca stało, że nagrody są dla 8 kobiet. Ale może tylko do zdjęcia...;)
Sam start przeżyliśmy w niezłej formie. Niebezpieczeństwo wyjazdu triathlonowego zaczęło się później, w Spale (gdzie nocowaliśmy razem z kilkoma osobami z klubu Entre.pl Team. Dziecko pozostało pod opieką dziadków). Najpierw złamałam sobie palca stopy… Szit! Historia, jak z nagród Darwina. Po trudnym dniu niosłam piwo do stolika. W klapkach. I zawadziłam o wystającą metalową część… Żeby tego było mało, już po czasie, okazało się, że wyjazd okazał się bardzo twórczy:):) Jego pokłosie noszę teraz w sobie, hodując wytrwale. W kwietniu ma nam się pokazać, co takiego wytriathlonowaliśmy…
UWAŻAJCIE NA TRIATHLONY 😉
