Powodzenia na startach 😀
Nie wierzcie kalkulatorom;)
PS. Wyjaśniam: nie popieram otłuszczenia, nie zachęcam do bycia grubym;) Po prostu więcej treningu, mniej skupiania się na wadze 😀 Waga startowa… idealna waga osobista!
Nie będzie o odżywianiu.
Tematem, który chcę wziąć na tapetę jest tak zwana "waga startowa". Rozważania traktujcie jako osobistą obserwację. Nie porywam się na bycie ekspertem w tej dziedzinie. Ale swoje wiem i... znacząco różni się to od powszechnie panujących opinii.
Co skłoniło mnie do popełnienia tego wpisu? Raczej kto... Zainspirowały mnie trzy wyraziste postaci, świetni biegacze: Ewa Swoboda, Bartek Olszewski i Kamil Leśniak. Mam nadzieję, że wiecie o kim mówię;)
Ewa nie przypomina swoją sylwetką statystycznej sprinterki z super widoczną, potężną muskulaturą. Jej ciało wygląda jakby była typową nastolatką, a nie jedną z najszybszych kobiet na świecie! Nie mieszczenie się w jakiś ogólnie przyjętych ramach nie sprawia, że oczy nie cieszą się na jej widok! Ogląda się ją wspaniale, a prędkości jakie jest w stanie rozwijać są niesamowite. Czy zmiana parametrów/większe umięśnienie sprawi, że będzie jeszcze szybsza?
Bartek Olszewski - warszawskibiegacz.pl - ostatnio dużo pisze i mówi o zrzucaniu wagi przed sezonem startowym. Jak się okazuje, Bartek coraz bardziej jest zdania, że nadmierne koncentrowanie się nad wagą, zakłóca jego trening. Jego ciało mimowolnie broni się przed obniżeniem wagi. A mimo to Bartek biega coraz szybciej, coraz dalej. Jeżeli chce biegać daaaleeko, to na pewno kilka kilogramów musi mieć w zapasie.
Kamil Leśniak... W tym miejscu mam problem, co napisać. Kamil przypakował ostatnimi czasy. Specjalnie! Podjął decyzję, że musi być silniejszym, by zdobyć miano najlepszego ultramaratończyka. Kenijska budowa nie służy na ultra-dystansach. Czy Młodemu to pomoże? Zobaczymy, na pewno kibicujemy.
Po co ten wstęp? Chciałam zwrócić uwagę, że "idealna waga startowa" nie istnieje. Naprawdę śmiać mi się chce z http://www.runningforfitness.org/calc/diet/weighteffect . Przecież każdy z nas ma inną budowę. Inną idealną wage startową. Jak w ogóle można generalizować? Słysząc rozmowy młodych zawodników, że zrzucenie 2-3 kilogramów to jedyne, co powstrzymuje ich przed osiągnięciem wymarzonego rezultatu, załamuję ręcę. Ile to razy pogoń za obniżeniem masy kończyła się totalnym wyczerpaniem i pogorszeniem wyników! Szczególnie w okresie bezpośrednio poprzedzającym starty, nie warto robić tego sztucznie. I żeby było jasne - nie piszę, że waga nie ma znaczenia. Ma! Ale nie da się jej wyliczyć za pomocą ogólnych kalkulatorów.
Przyglądając się sylwetkom najszybszych maratonek (choć tu zdawałoby się, najłatwiej określić pożądaną budowę), warto zwrócić uwagę, jak różni się wysoka Paula Radcliff, Japonki z "nietyczkowatymi" nogami od przeciętnej Kenijki. W biegach ultra ta dysproporcja jest jeszcze większa. Zarówno u pań, jaki u panów widzimy sylwetki atletyczne i chudzinki. Zatem nie walczmy z tym, co nam dano. Starajmy się określić, co dla nas jest najlepsze. Często nie będzie to zgodne ze "statystykami". Nie zawsze wzrost muskulatury zadziała (oj! tutaj wiele przykładów 800 metrowców, którzy po zbudowaniu masy, nigdy już nie biegali tak szybko, jak gdy wyglądali "zbyt mizernie"). Spadek masy nie gwarantuje lepszych rezultatów. Te uzależnione są głównie od treningu.
Teraz o mnie. Częto słyszę, że to niemożliwe, że ważę ponad 50kg, na pewno niewiele więcej niż 40. Mięśnie ważą. Do maratonu pewnie potrzebuję ich mniej, ale już ultrabiegi wymagają siły całego ciała. Gdybym miała trzymać się tabelek, powinnam ważyć 4 kilogramy mniej. Tyle tylko, że nie jestem Kenijką. Nie zrobicie ze mnie Kenijki 😉 Ponoć najbliżej mi do figury japońskich biegaczek. I tego będę się trzymać.
Powodzenia na startach 😀
Nie wierzcie kalkulatorom;)
PS. Wyjaśniam: nie popieram otłuszczenia, nie zachęcam do bycia grubym;) Po prostu więcej treningu, mniej skupiania się na wadze 😀
Powodzenia na startach 😀
Nie wierzcie kalkulatorom;)
PS. Wyjaśniam: nie popieram otłuszczenia, nie zachęcam do bycia grubym;) Po prostu więcej treningu, mniej skupiania się na wadze 😀 
doświadczyłam już dawno! To były fantastyczne zawody oraz kolejne doświadczenie. Cenne doświadczenie.
Następnie bez problemów już wygrałam Ultramaraton Karkonoski. Zdecydowałam się też zaatakować uliczną setkę. 100 kilometrów po asfalcie to zupełnie inne bieganie niż to, czego do tej pory zaznałam. Należałoby utrzymywać w miarę stałe tempo przez cały dystans. Mnie udało się to tylko do 7o km. Potem "doczłapałam" do mety, bijąc rekord Polski i osiągając czas 8:01. Wspomnę tylko, że biegłam ze złamanym żebrem - po niefortunnym upadku na 5km (nadziałam się na metalowy pachołek).
W listopadzie leczyłam żebro, a wgrudniu przystąpiłam do mocnego treningu. 470km w miesiącu to mój rekord;) Do tego kilka godzin gimnastyki i spinning).
Do Poznania przyjechaliśmy już w czwartek. Tylko ja z mężem, bo nasz starszy syn, którego chcieliśmy zabrać, w ostatnim momencie stwierdził, że zostaje z babcią. Babcia nie do końca się ucieszyła, ale wnukowi odmówić nie mogła...
Spaliśmy nad jeziorem Strzeszyn, w najładniejszej (moim zdaniem) części Poznania. Biegaliśmy , spacerowaliśmy, graliśmy w golfa, piliśmy piwo i jedliśmy. Niestety... Nie to, żebym jedzenie uważała za coś niefajnego, ale niestety zbytnie pofolgowanie sobie przed biegiem przypłaciłam podczas wyścigu. Krewetki i ryba z grilla z tajemniczym sosem nie należą do bezpiecznego menu.
W dzień biegu przywitał nas śpiew ptaków i piękne słońce, chyba za piękne bo temperatura rosła z każdą godziną. Mimo to, byłam dobrej myśli, sądziłam, że 45km na pewno pokonam, a i 50 jest na pewno w zasięgu.
Start był z Malty, na którą przybyliśmy niewiele przed wystrzałem. Byłam dobrej myśli. Zaczęłam spokojnie, rozsądnie - 4,20, 4,15 min/km. To dla mnie komfortowe tempo, tak biegałam na treningach 25-30km. Biegło się rewelacyjnie.
Dość szybko dogoniłam moich warszawskich kolegów (i nie tylko) i doś liczną grupą w wesołych nastrojach pokonywaliśmy kolejne kilometry. Nie skłamię pisząc, że biegło mi się rewelacyjnie. Niestety od 10-tego kilometra czułam, że coś nie tak dzieje się w moim żołądku. Coś bardzo nie tak. Mimo to kontynuowałam komfortowy bieg. Na 21 km mieliśmy czas 1,30 - czyli wszystko przebiegało perfekcyjnie... aż do 26 kilometra. Wtedy nagle pognałam do pobliskiego lasu. Bez szczegółów.
Dla osoby, która długo męczyła się z zapaleniem achillesa, ten but to wybawienie! Nigdy więcej wycinania zapiętków - ultraboost pozwala ścięgnu pracować, jednocześnie nie powodując jego ucisku. A pianka? Jest niezwykle dynamiczna - prędkość od razu wrasta o kilka procent. Serio! (bo nie sądzę, żeby to był efekt placebo). Po prostu 100% boosta w booście.
Do tego jest ładny. Śmiem powiedzieć, że bardzo ładny.
Ale wracając do morza... W Sopocie miałam okazję poprowadzić trening biegowy. Osoby, które były chyba nie żałują;)
Szczególnie, że po bieganiu, poćwiczyliśmy i pomorsowaliśmy 🙂
A później czekały nas kolejne przyjemności 🙂
I niestety szybki powrót do codzienności. Choć, przy wiosennej aurze... jest całkiem znośnie ! 
